«Τ’ αντρειωμένου ο θάνατος δίνει ζωή στη νιότη»
(ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ)
Την 22αν τρέχοντος μηνός ο Κύριος εκάλεσεν εις την αιωνιότητα τον φίλον και συνάδελφόν μου, Αξιωματικόν Αστυνομίας εν συντάξει, Παναγιώτην Γιαννόπουλον – Παρεδρόπουλον του Κωνσταντίνου από την Κερέσοβαν νυν Κερασιάν του Δήμου Καλαβρύτων. Ο Παναγιώτης εγεννήθη εν έτει 1948 εις τον Κερασιάν. Το 1970 κατετάγη εις την Αστυνομίαν, οπόθεν με ηυξημένον το αίσθημα ευθύνης και με κοινωνικήν ευαισθησίαν προσέφερε με αυταπάρνησιν τις υπηρεσίες του εις την κοινωνίαν των ανθρώπων. Το 1974 ήλθεν εις γάμου κοινωνίαν μετά της Αφροδίτης Πούπουζα και απέκτησαν λαμπράν οικογένειαν, εκ δύο τέκνων, έναν υιόν και μίαν κόρην. Μητέρα του ήταν η Φωτεινή Κλεπετούνα από το Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων. Ήταν γόνος οικογενείας, η οποία εχαρακτηρίζετο και χαρακτηρίζεται εισέτι για την σοφίαν σκέψεως και την άριστην κοινωνικήν προβολήν.
Ο Παναγιώτης ήταν φίλος του Συλλόγου μας Καμενιανιτών – Δροβολοβιτών – Δεσινιωτών. Κάθε χρόνο, κατά την διάρκειαν των εορταστικών και λοιπών εκδηλώσεων του Συλλόγου μας 13, 14 και 15 Αυγούστου, ελάμπρυνεν αυτές δια της παρουσίας του. Του εδίδετο λόγος και συμμετείχεν εις την απονομήν επάθλων των νικητών αγώνων και διαγωνισμών. Ο φίλος και συνάδελφος Παναγιώτης Γιαννόπουλος-Παρεδρόπουλος κατά τα 2/3 του ήταν Καμενιανίτης. Ήταν τρισεγγονός της Ελένης, συζύγου του Παναγιωτάκη του Ανδριόπουλου από την Κερασιάν. Η Ελένη ήταν από τους Καμενιάνους Καλαβρύτων, κόρη του Πανάγου Φωτοπούλου και της αρχοντοπούλας Ρεβέκκας Παρασκευοπούλου από το Δροβολοβό Καλαβρύτων. Σημειωτέον ότι η Ρεβέκκα ήταν κόρη του Αλεξάνδρου Παρασκευοπούλου, του Φιλικού, ο οποίος προσέφερε πολλά κατά τον Μεγάλον Ξεσηκωμόν του Γένους.
Πέραν των άλλων η Ελένη, η σύζυγος του Παναγιωτάκη Ανδριοπούλου ήταν αδελφή του προπάππου μου Φωτοπούλου Γεωργίου-Γεωργάκη. Εις την προικώαν κινητήν περιουσίαν της έλαβε σαράντα (40) γίδια φλιόρα (φιόρα), που σημαίνει στολίδι του αιγοποιμνίου.
Οι Ενστοί αποκαλούσαν την Ζάκυνθον «Τζάντε το Φιόρο του Λεβάντε».
Το φιόρο του Λεβάντε σημαίνει λουλούδι της Ανατολής.
Παππούς του Παναγιώτη ήταν ο Γιάννης Γιαννόπουλος-Παρεδρόπουλος και γιαγιά του η Ελένη, εγγονή της Ελένης της αδελφής του προπάππου μου, συζύγου του Παναγιωτάκη του Ανδριόπουλου και γόνος της Ιστορικής οικογενείας Αρβανίτη από το Λεχούρι Καλαβρύτων. Η προγιαγιά του Αγγελική (Αγγέλω) ήταν από τους Καμενιάνους, αδελφή του Βασίλη Σταθακοπούλου.
Η Αγγέλω είχε άλλες τέσσαρες αδελφές, εκ των οποίων η μία υπανδρεύθη κάποιον Αστερή εις την Κούτελην Καλαβρύτων και οι άλλες τρεις υπανδρεύθησαν εις τους Καμενιάνους. Όπως αντιλαμβανόμεθα δεν υπάρχει οικογένεια εις τους Καμενιάνους με την οποίαν να μην ήταν συγγενής ο Παναγιώτης.
Ο Παναγιώτης ήταν επίσης τρισεγγονός του Παρέδρου Κερασιάς Ιωάννου Μπέλη, απόγονοι του οποίου είναι οι σημερινές οικογένειες των Γιαννοπουλέων-Παρεδροπουλέων.
Εις τον Οίκον του Παρέδρου Ιωάννου Μπέλη εις Κερασιάν παρεσχέθη φιλοξενία εις το Βασιλικόν ζεύγος Όθωνα και Αμαλίαν περί τα μέσα Μαΐου 1840.
Τον Πάρεδρον Ιωάννην Μπέλην διεδέχθη εις το αξίωμά του ο γυιος του Γεώργιος Γιαννόπουλος, ο οποίος εις ηλικίαν δέκα έξι (16) ετών ενυμφεύθη ως προανέφερα, την Αγγελικήν (Αγγέλω) Σταθακοπούλου από τους Καμενιάνους.
Έτερος γυιος του Ιωάννου Μπέλη ήταν ο Σταύρος Μπέλης, πρωτοπαλλήκαρον του Καπετάν Γιώργη του Λεχουρίτη. Είχε λάβει μέρος εις πολλές μάχες κατά των Τούρκων, μεταξύ των οποίων οι μάχες του Πούσι Ηλείας και Σαραβαλίου-Γηροκομείου Πατρών. Ούτος είχε λημέρι εις το πρινόφυτον όρος άνωθεν των Καμενιάνων, το οποίον είναι γνωστόν ως Μπέλη Βουνόν.
Παρατίθεται φωτογραφικόν υλικόν για το όρος Μπέλη Βουνό, ειλημμένον εκ του προσωπικού αρχείου του Προέδρου του Συλλόγου μας Κώστα Νικολοπούλου, λογοτέχνη.
Ο Σταύρος Μπέλης ετιμήθη με Αριστείον Ανδρείας (Ιστορικόν Λεξικόν της Επαρχίας Καλαβρύτων Αθανασίου Τζώρτζη).
Εις τον αείμνηστον Παναγιώτην είχα κάνει γνωστόν ότι, σύμφωνα με το Καταστατικόν του Συλλόγου μας Καμενιανιτών-Δροβολοβιτών-Δεσινιωτών, δύναται να αποτελέση τακτικόν μέλος αυτού. Ο Παναγιώτης τύποις δεν ήταν μέλος του Συλλόγου μας και προσανατολίζετο προς τούτο.
Εις όλην του την ζωήν, αλλά και εις τον επαγγελματικόν του χώρον υπήρξε σεμνός, δίκαιος, φιλαλήθης, ευθύς εις τον λόγον του και προσωπικότης ήπιων τόνων. Εσυνήθιζε να λέη: «Τις μέλισσες τις συγκεντρώνεις με το μελισσοχόρταρο».
Η εν γένει συμπεριφοράν του εδήλωνε την κατάστασιν εκείνην της ψυχής και του νου, κατά την οποίαν ο άνθρωπος, προ των δεινών ευρισκόμενος, γίνεται εγκρατής και κυρίαρχος του εαυτού του, εξασφαλίζων έτσι κάθε δυνατήν ηρεμίαν και όσον γίνεται υψηλήν διανοητικήν διαύγειαν.
Την εξαίρετον και ανωτάτην αυτήν αρετήν εφρόντισε και μετελαμπάδευσεν εις τους επιγενομένους του, οπόθεν και ο τίτλος του κειμένου.
Πέραν από την μακρινήν συγγένειαν, η οποία με συνδέει με τις οικογένειες των Γιαννοπουλέων-Παρεδροπουλέων, είναι και οικογένειες φίλα προσκείμενες προς εμένα. ο αδελφός του Παναγιώτη ο Γιάννης είναι επίσης συνάδελφός μου και φίλος μου.
Ο έτερος αδελφός του, ο Θανάσης, φίλος μου και αυτός, έχει νυμφευθεί τρίτην εξαδέλφην μου από την Ανάστασιν Καλαβρύτων.
Τέλος ο θείος του πενθερού του Θανάση, ο οποίος είχε εγκατασταθεί εις Αμαλιάδα Ηλείας, είχεν έλθει εις γάμου κοινωνίαν με πρώτην εξαδέλφην του παππού μου, την Καλλιόπην Φωτοπούλου, μετά της οποίας απέκτησε έναν γυιον το Γιάννη.
Τον αείμνηστον φίλον, συγγενή και συνάδελφον Παναγιώτην εγνώρισαν για πρώην φοράν εις την θέσιν Τσουκνίδα, εις την υδροκριτικήν γραμμήν η οποία δεσπόζει των χωριών Κερασιάς και Καμενιάνων. Ήταν τότε ηλικίας εννέα (9) ετών και έβοσκε το αιγοποίμνιον της οικογενείας του εις την περιοχήν αυτήν. Δεν παραλείπω να επισημάνω ότι με εντυπωσίασεν η παιδεία του και η σεμνότης του.
Υποβάλλω παράκλησιν προς Κύριον, όπως τάξη τον μεταστάντα εξ ημών εν Σκηναίς Δικαίων και συναριθμήση αυτόν μετά των Αγίων Του.
Εις τους οικείους του εύχομαι την εξ Ύψους παρηγορίαν.
Φωτόπουλος Δ. Γεώργιος-Γεωργάκης
Εκ Μεγάλης Βρύσης Καμενιάνων Καλαβρύτων
